Οι θάλασσες τον χειμώνα

ανακάλυψα μία καινούργια πρόταση που αρχίζει με χορτάρι και αν την τραγουδήσεις με τις παλάμες στο στομάχιη γλώσσα σου θα γεμίσει δάκρυαίδια με αυτά ενός γέρου που λίγο πριν τον θάνατο ζητάει την μαμά τουαυτός είναι ένας πολιτισμός που αντέχει την αοριστία κάθε πρωί και απόγευμα στέκονται σταυροπόδι έπαρση και υποστολή παραδοξότηταςείναι σημαντικό να ισορροπείς με ένα ασύγχρονο λουλούδι φυτεμένο στο κεφάλι σουποιος σου το έμαθε αυτό;Χθες το ξημέρωμα μαζί με τα σεντόνια τίναξες και την απελπισία μου.*τίποτα δεν γνωρίζουμε πως πενθούν τα ζώα πως προσεύχεται το χώμα με τι επιχειρήματα διαπραγματεύεται το πεύκο τον χειμώνα θα γνωρίζαμε σίγουρα πιο πολλάτο ορκίζομαι αν για δασκάλα μας στην πρώτη δημοτικούπροτιμούσαμε ένα πηγάδι με την σιωπή της πρασινάδας που σέρνεται για χρόνια στον πάτο με την δροσιά ενός παιδιού που τρέχει στην αγκαλιά κάποιουπερισσότερο χτυπάμε παλαμάκιαγια να σουρώσουμε ότι σταγόνα απέμεινε απ’ το μέλλονμα δεν πειράζει αρκετά τραβήξαμε για λίγη ακόμα γνώση*Θα γράφω πιο συχνά για αυτή την απόσταση που ανέφερες. έτσι θα καταφέρω να σύρω την θάλασσα πιο κοντά σου. Η αρχιτεκτονική μας θυμίζει σπίτι σε νησί. Λευκό με πήλινα πιθάρια.Μωβ λουλούδια που σε κοιτάζουν προκλητικά με το στόμαανοιχτό. Οι άνθρωποι στο χτίσιμο είχαν ξυλώσει όλες τις πόρτες και είχαν ορκιστεί αιώνια μνήμη.Οι τοίχοι θολωτοί να πέσουν να σε αγκαλιάσουν και το δωμάτιο μια κούνια ξύλινη για να θυμάσαι με ασφάλεια αυτά που έχεις να ξεχάσεις.τσι συχνά και μόνο συχνάθα καταφέρνω να εκβάλω πάνω σου.