Ο γδικιωμός

Μάνη πολλές δεκαετίες πριν. Τόπος όμορφος αλλά σκληρός, άγονος και άνυδρος. Τοπίο σμιλεμένο στην πέτρα. Πυργόσπιτα που η εικόνα τους παραπέμπει σε νεράιδες και πειρατές με μια θάλασσα λουσμένη σε αντανακλάσεις χρωμάτων. Βιγλάτορας ο Σαγγιάς, πότε βυθισμένος σε ρόδινα χρώματα αυγινά και πότε στη χρωματική σαγήνη του γέρματος, δίνει μια γλυκιά, μελωμένη ηρεμία στο σκληρό τοπίο. Άνθρωποι του μόχθου και της επιβίωσης, που για αυτούς οι γραπτοί νόμοι, είναι ανύπαρκτοι. Ρυθμιστές της ζωής τους οι... άγραφοι νόμοι που δεν αφήνουν περιθώριο για να καρπίσουν οι ελευθερίες, τα θέλω και οι έρωτες. Τα αρσενικά της οικογένειας, επιφορτισμένα με την υποχρέωση να εκδικούνται σε κάθε περίπτωση προσβολής της τιμής και της υπόληψης, ειδικά των γυναικών τους. Ο Γδικιωμός αφανίζει τον αρσενικό πληθυσμό και η μανιάτισσα γυναίκα οφείλει να σταθεί βράχος και να στηρίξει τη γενιά της. Κι όμως, σ' αυτόν τον τόπο γεννιέται ένας αγνός έρωτας, ανάμεσα σε δυο νέους που ανήκουν σε φατρίες, που αφού ξεκλήρισαν η μία την άλλη, χρόνια τώρα βρίσκονται σε "ψυχαδερφοσύνη". Τι περιθώρια αφήνει μια τέτοια κατάσταση, να ανθίσει και να καρπίσει μια τέτοια αγάπη;